De sleutel bij jezelf 🗝️ is de duurzaamste oplossing.

Gisteren was het drama in de familie Schelpe. Louisa komt wenend de keuken binnengestormd want Jonah had haar geplaagd.

Ze waren samen op de trampoline aan het spelen en Jonah doet gestrekte salto achterwaarts en voorwaarts, iets wat Louisa (nog) niet kan. Jonah is jonger dan Louisa en had heel provocerend na zijn salto Louisa aangekeken en gezegd: 'Hoe komt het dat ik dit kan?'

Louisa voelde zich op de duur minder en ze voelde zich aangevallen en dit was natuurlijk voor haar niet leuk omdat zij nog geen streksalto kan.

Ze hadden op school geleerd om 'STOP' te zeggen. Een heel belangrijke vaardigheid voor kinderen als ze gepest zouden worden.

Nu bleek Jonah daar geen oor naar te hebben en hij deed steeds verder, waarschijnlijk omdat het invloed had op Louisa.

'Papa, Jonah stopt niet als ik dat zeg! En dat doet me zo'n pijn...'

Het meisje was aan het wenen en vertelde dat ze op school geleerd had 'STOP' te zeggen en dat Jonah dat niet deed.
Ze was echt triestig en voelde zich gekwetst.

Wat ga je dan als ouder gaan doen? Opvoeden is een heerlijke ontwikkelingsoefening voor de jezelf. Je weet niet vooraf of je eigen methode zal werken en je leert jezelf ook kennen op een andere manier.

Ik weet dat ik normaal Jonah heel duidelijk zou aangemaand hebben daarmee te stoppen en daar een consequentie bij zou hebben genoemd. Ik ben ervan overtuigd dat dit zou gewerkt hebben, maar ik zag een verdoken mogelijkheid die ik in onze coaching zou toepassen en die misschien ook wel bij de kinderen van die leeftijd (9 en bijna 8) zou kunnen werken.

Bij Louisa vroeg ik hoe ze zich daarbij voelde. Ze weende en ze voelde zich gekwetst (wat niet echt een gevoel is maar nader kon ze het niet uitdrukken). Ik vroeg haar verder waarom en wat haar had gekwetst. Ze vertelde dat ze het erg vond dat Jonah die streksalto al kan en dat hij met haar lacht en uitdaagt omdat zij dat nog niet kan. Ze voelde zich minder en gekleineerd.

Heel begrijpelijk, toch op het eerste gezicht.

Voor haar was het confronterend dat Jonah iets kan wat zij nog niet kan en graag zou willen kunnen. Dat is ook een gevoel waar we even bij stilstonden.

Wat echter een echte denkfout is, die tot enorm lijden leidt, is het feit dat ze denkt dat ze daardoor minder is.

Ze luisterde heel aandachtig toen ik zei:
'Het is niet omdat iemand meer kan, dat hij meer is. Het is niet omdat iemand meer heeft, dat hij meer is. Het is niet omdat jij iets kan wat een ander niet kan, dat de ander minder is. Het is niet omdat jij meer hebt dan een ander, dat je meer bent dan de ander. Het betekent enkel dat de ander (of jij) iets kan wat de ander niet kan of iets heeft wat de ander niet heeft. Dat is alles.'

Je 'hebben' en je 'kunnen' zeggen niets over je 'zijn', over wie je bent. Laat staan over je waarde.

Louisa was helemaal mee in dit verhaal.

Ze opperde onmiddellijk dat ze dat in klas ook had. Als de anderen antwoorden gaven die zij niet kon, voelde ze zich minder.
Misschien is dat ook iets wat ze meeneemt.

Maar dan is er nog een tweede punt.
Ik vraag: 'Wie heeft er het meeste nadeel van? Jonah die uitlacht of Louisa die uitgelachen wordt?'

Louisa en vooral ook Jonah luisteren heel aandachtig naar deze vraag. Ik zie ze denken....

Ze wilden onmiddellijk 'Louisa' antwoorden maar ik zag dat ze wisten dat dit niet het correcte antwoord zou zijn.

'De persoon die andere mensen uitlacht of kleineert (omdat hij dingen kan die anderen niet kan), hebben daar veel meer last van dan de persoon die uitgelachen wordt.

Ze kijken verbaasd maar toch heel geïnteresseerd.

'De persoon die uitlacht, zal problemen ondervinden als hij/zij zelf eens iets minder kan dan iemand anders. Hij/zij zal denken dat hij daarvoor wordt uitgelachen. Hij zal zich onmiddellijk minder voelen omdat hij denkt dat de ander zich boven hem stelt.'
Hersenen denken altijd dat andere mensen precies zo denken als zij zelf.
Dit is het allergrootste nadeel. Want je zal steeds willen wegstoppen als je iets niet zo goed kunt. Je zal je fouten de hele tijd moeten wegstoppen en zal veel minder kunnen leren van anderen.

De persoon die wordt uitgelachen kan oefenen. 'Ik ben niet minder omdat deze persoon iets kan wat ik niet kan' + 'Dat die persoon lacht, zegt meer over hem/haar dan over mij.' De persoon die wordt uitgelachen kan oefenen in het ervaren van een pijnlijke situatie en toch zich niet te laten kwetsen. Deze macht hou je bij jezelf.  Het maakt je sterk en onafhankelijk van de anderen.

Het deed me denken aan mijn eigen jeugd. Ik herinner me nog dat we konden lachen om iemand die viel. We vonden het grappig en konden het uitschateren. Toch merkte ik ook bij mezelf dat ik niet snel iets zou doen/voortonen waarbij je kon mislukken of vallen, want er was zo'n angst om te falen. Ik geloof dat dit een enorme rem voor me was.

Gelukkig kon ik dit ook op latere leeftijd nog draaien maar het vergde enorm veel training, geduld en doorzettingsvermogen.

Bij mijn verhaal aan mijn kids verwonderde het mij hoe logisch zij dit vonden.

Louisa was helemaal uit haar drama. Jonah had de les ook begrepen zonder dat ik me boos maakte.

Als je iets niet kan wat de ander wel kan, dan kan je hem/haar vragen om het je te leren. Je bent niet minder omdat je iets niet kan. Als je zelf iets kan wat anderen zouden willen kunnen, dan kan je het hen leren. Dit is positieve jaloezie.

Wil deze persoon jou dat niet leren of lacht hij je uit? Dan zegt dat veel over hem/haar maar niets over jou.

Laat je niet kwetsen, want dan hebben de anderen teveel macht over jou.

Als ze voelen dat het jou niet kwetst, is de kans veel groter dat ze ermee ophouden.

En vraag dan aan iemand anders om het jou te leren.

Voor ons, volwassenen, is het zo'n leerrijke les.

Spreek je soms kwaad over andere mensen? Lach je anderen uit omdat ze iets niet kunnen of anders doen? Voel je je meer omdat je meer hebt of omdat je minder hebt?
Weet dat je zelf het meeste nadeel hiervan ondervindt. Het is niet degene die uitgelachen wordt.

Laat eens weten of je hier iets aan had.