De beste papa van de hele wereld

Lieve papa,

Ik ben zo ontzettend dankbaar dat jij mijn papa bent!

Jij hebt mij al van jongs af aan in bomen laten klimmen, met 4 jaar liet je mij alleen broodjes kopen en met 7 jaar alleen met de stadsbus rijden. Jij had vertrouwen dat het wel goed kwam met mij en ook al was je waarschijnlijk soms ook wel wat bang, toch heb je dat nooit laten zien. Zo groeide ik op tot een zelfbewust meisje dat haar plek in de wereld opeiste.

Toen mijn moeder van je ging scheiden en wij met onze spullen van huis vertrokken, stond je daar aan de kant van de straat en zwaaide, met een bedroefd gezicht. Ik vroeg me af waarom je niet achter ons aan rende om ons tegen te houden. Ik dacht dat je niet genoeg om ons gaf om voor ons te vechten.

Terwijl mijn moeder tegenover ons kinderen voluit over haar problemen tijdens het huwelijk sprak, hield jij je mond. Ik zag het toen als zwak aan dat je niet over de scheiding wou praten. Wij woonden ver bij je vandaag en wij zagen elkaar maar om de twee weken. Later, toen mijn moeder met mij naar Nederland verhuisde, zagen wij elkaar enkel nog in de vakanties. Ik zat vol verwijten en vond dat jij geen goede vader was. Steeds meer trok ik mij toen (onbewust) van jou terug en zo raakten wij het contact steeds meer kwijt. Jij kon mij als dochter niet meer krijgen en van mij genieten. Ik toonde mij als ongelukkig en dat was een grote straf voor jou want het liefst van al wou je dat ik gelukkig was. Ik was toen ook niet meer het zelfbewuste meisje, maar twijfelde enorm aan mezelf. Ik voelde me ontworteld en gaf jou daarvoor de schuld.

Niet alleen van jou, maar tegenover alle andere mannen in mijn leven hield ik afstand omdat ik hen wantrouwde. Ik had wel verschillende flirts en heel kortstondige relaties, maar snel vond ik de jonge mannen irritant en stootte ik ze weer van me af. Ook mijn stiefvader moest het ontzien. Ik vond hem een dominante tiran en ik zorgde ervoor dat iedereen dat te weten kwam.

Pas toen ik op 23 jarige leeftijd Das Training van de Contextuele Coaching Academie in Duitsland volgde, kon ik je vergeven, hoewel er eigenlijk niets te vergeven viel. Ik besefte wat ik je al die tijd had ontnomen, terwijl jij niets verkeerd had gedaan. Ik had het alleen wel zo geïnterpreteerd en jou daarom gestraft voor negatieve conclusies die ik zelf had getrokken. Ook in de tijd dat ik je verachte, weinig contact wou en je mij niet helemaal kreeg als dochter, bleef je achter mij staan en van mij houden. Dat te doen, hoewel je zoveel weerstand en verachting daarvoor terug kreeg, was heldhaftig.

Ik heb mij toen bij jou verontschuldigd omdat ik je zo lang heb veroordeeld en vaak zo afstandelijk en verwijtend tegen je deed. Je was zo opgelucht en dankbaar, net alsof ik je uit een soort gevangenis had bevrijd. Want alles wat je voorheen deed, botste bij mij op weerstand.

Nu kon het contact tussen ons weer groeien en besefte ik dat je helemaal niet die mislukte vader was waar ik je al die jaren voor had aangezien. Onze gesprekken werden frequenter en diepgaander. Het leek wel alsof ik je toen pas echt opnieuw heb leren kennen. Ik dacht altijd dat je conservatief en star was, maar ik heb mijn mening toen helemaal herzien. Je hebt vele moeilijke tijden in je leven gekend en toch was je nooit verbitterd. Je was zo wijs en liefdevol, helemaal niet star en veroordelend.

Elke keer als ik je kwam opzoeken, ontving je mij met open armen en een stevige knuffel. Je kookte altijd een heerlijke maaltijd voor mij, want voor jou was dat een uitdrukking van jouw liefde.

En toen ik je vroeg, waarom je nooit over de scheiding wilde spreken, zei je dat je niet slecht over mijn moeder wilde praten. Hoe moeilijk heeft dat voor je moeten zijn om te zwijgen terwijl mijn moeder je wél zwart maakte. Anderen waren in de verdediging geschoten en hadden geklaagd en verwijten geuit. Jij niet. Jij hield je mond en dat was enorm sterk van je. Je deed dit voor ons kinderen, omdat je zoveel van ons hield en ons niets kwaads wilde doen.

Door de negatieve context over jou te wijzigen, kon ik ook alle andere mannen weer in een ander daglicht zien. Het belangrijkste wat daardoor mogelijk werd, is dat ik mijn huidige man Peter ontmoette, met wie ik ondertussen 10 jaar samen ben. Dat was voordien onmogelijk voor mij geweest. Ook kon ik van mijn stiefvader in dankbaarheid afscheid nemen, toen hij overleed.

Je was enorm begaan met de mensen en het milieu. Je wilde de wereld een betere plek maken en had hiervoor grote visioenen. Daarom stopte je niet met 65 jaar, maar ging je door met werken en met het samenbrengen van mensen. Je klaagde nooit, ook al was je soms erg ziek. 3 open hart operaties heb je ondergaan, maar dat heeft je niet tegen gehouden om op 75 jarige leeftijd voor projecten naar China te reizen en daarmee een jongensdroom in vervulling te laten gaan.

Je zei altijd: “Ga en ontdek de wereld!” want zelf heb je nooit zoveel kunnen reizen en dat vond je spijtig. Ook al had je ons kinderen graag om je heen, je vond het belangrijker dat wij de wereld zagen. Je had altijd al een groot visioen voor ons kinderen en je liefde voor ons was zo enorm groot. Je zei altijd met een stralen in je gezicht “Ik heb de beste kinderen van de hele wereld!”

In oktober 2013, ik was toen 32 jaar en 16 weken zwanger, zijn wij tweetjes een week naar Rome gegaan. Dit was een hartenwens van mij omdat jouw grootste hobby kunsthistorie was en je daar altijd zo boeiend over kon vertellen. Wij hebben in die week alle belangrijke trekpleisters van Rome bezocht en jij hebt mij zoveel over de kunst en de architectuur kunnen vertellen. Het was fantastisch. Wij hebben veel over het leven en de dood gefilosofeerd en ook besproken wat er zou gebeuren mocht je komen te overlijden. Je zei: “Mocht God me halen, dan is dat OK, ik heb een rijk leven gehad. Maar ik ben het hier op aarde nog niet beu!”. Ik heb je toen gezegd dat ik heel veel van je houd en je erg dankbaar ben. Jij kreeg tranen in je ogen.

4 maanden later overleed jij op 78 jarige leeftijd, net zoals je zei dat je de wereld wou verlaten: “Gewoon dood omvallen”. Want je wou nooit iemand tot last zijn en je had geen zin in een lange lijdensweg. Je hart heeft het gewoon begeven. Ik was toen 8 maanden zwanger en natuurlijk zeer verdrietig, maar dat verdriet viel op een bed van grote dankbaarheid.

Nu ben ik zelf ouder van een prachtige zoon Robbert. Ik voed hem op zoals jij mij hebt opgevoed: met vertrouwen en veel liefde. Ik ben zo dankbaar dat Robbert zelf ook een heldhaftige vader heeft die er altijd voor hem is en ontzettend veel van hem houdt. Robbert heeft de beste papa van de hele wereld, net als ik.

Papa, jij hebt mij doen inzien dat vaders helden zijn!

Jouw dochter Maria