©Anna Craemer
Anna Craemer is trainster bij de Contextuele Academie in Duitsland. Ze is ook blogster en schrijft heel interessante teksten over hoe het bewustzijn en ons denken bepalend is voor ons leven. Haar blog heet 'Denkwandel', wat zoveel betekent als denkverandering. Wij hebben haar tekst voor jullie vertaald in het Nederlands omdat we het zo'n inspirerend stuk vinden.
In deze post houdt ze een pleidooi voor meer vrouwelijke macht
Hierna vind je de vertaling van haar blogpost:
Ik heb me al van een paar trends laten meesleuren: Ik had Baggy-Pants en flared Jeans. In London ben ik met een single-speed bike gecruist en in de zomer van 2009 was mijn lievelingsdrank Aperol Spritz. Doch aan de, onlangs uit de zestiger jaren terug opgeviste, commerciële feminisme-trend doe ik niet mee. De “female future force”- T-shirts laat ik aan mij voorbij gaan en ook de beelden met de handtekening “This is what a feminist look like” worden van mij niet geliked of gepost.
In deze post houdt ze een pleidooi voor meer vrouwelijke macht
Hierna vind je de vertaling van haar blogpost:
Ik heb me al van een paar trends laten meesleuren: Ik had Baggy-Pants en flared Jeans. In London ben ik met een single-speed bike gecruist en in de zomer van 2009 was mijn lievelingsdrank Aperol Spritz. Doch aan de, onlangs uit de zestiger jaren terug opgeviste, commerciële feminisme-trend doe ik niet mee. De “female future force”- T-shirts laat ik aan mij voorbij gaan en ook de beelden met de handtekening “This is what a feminist look like” worden van mij niet geliked of gepost.
Het is niet zo gemakkelijk, het alomtegenwoordige Neo-feminisme uit de weg te gaan. Meer en meer loopt mij de spreuk: “the future is female” over de weg. Echt? Als de toekomst vrouwelijk is gaan we onszelf uitroeien! Zover ik weet, zijn er nog altijd man en vrouw nodig, om het bestaan van onze soort te verzekeren, ook al levert het genenonderzoek grote inspanningen zodat we ons ook zonder mannen kunnen voortplanten. Maar eens heel eerlijk – een wereld zonder mannen? Dat wil ik niet! Ik hou van mannen! Het is er niets anders op heel de wereld, wat me zo vrouwelijk laat voelen als de aanwezigheid van een man. Vrouwelijkheid kan je toch het intensiefst in de interactie met een man ervaren. Dat wil zeggen, een wereld zonder mannen leidt tot minder vrouwelijkheid, niet tot meer!
De Neo-feministen vechten dus eigenlijk tegen het vrouw zijn en niet voor vrouwelijke macht. Vrouwelijke macht betekent niet zonder mannen succesvol te zijn maar wel met hen. Het mannelijke potentiaal niet te demoniseren, maar het te bevorderen, te gebruiken en te sturen. Doet de vrouw dit niet, dan moet ze onvermijdelijk de mannelijke eigenschapen ook overnemen om haar doel te bereiken. Ze wordt er mannelijker door en niet machtvoller.
Als vrouw heb je de superpower, mensen door sociaal-emotionele communicatie te sturen. Als man bezit je de superpower, potent te communiceren. Dit wil zeggen, ook duidelijk aan te spreken als er iets niet functioneert. Natuurlijk kan de vrouw dat ook, maar voor mannen is het dikwijls gemakkelijker (evolutionair gezien). Waarom het zich moeilijk maken en de andere superpower ook nog overnemen i.p.v. gewoon de mannelijke superpower te sturen en met haar samen tot een megapower te versmelten?
De oer-feministen hebben voor de emancipatie gevochten, en dat was m.i. heem zinvol. En in de zestiger jaren zou ik waarschijnlijk helemaal vooraan op de barricade gestaan hebben, in de flowerpower-women`s right-beweging. De emancipatie was hoogst noodzakelijk en zeker niet te vroeg om de vrouwen dezelfde rechten te geven als de mannen. Want voor deze beweging mochten de vrouwen noch studeren, noch gaan stemmen en alleen maar met de toestemming van een man gaan werken. Zelfs hun rijbewijs moesten ze de toestemming van de man vragen. Vrouwen mochten geen abortus doen en als ze ongehuwd een kind hadden, ging de voogdij automatisch aan de staat. Dat was oneerlijk en onmenselijk.
Alle vrouwen, die voor de emancipatie hebben gevochten ben ik oneindig dankbaar. Zij hebben een leven mogelijk gemaakt waarvan vrouwen van voor de zestiger jaren alleen maar konden van dromen. Hoe wonderlijk is het, in een land te leven, waar mannen en vrouwen gelijke rechten hebben voor de wet. Ja, ik weet het, het argument dat nu komt is: Er zijn beroepen waar vrouwen slechter betaald worden als mannen. Geen discussie, dat is niet leuk en iets waaraan men iets moet doen. Maar daarvoor moet je niet direct feministe zijn. In verhouding met al die wanverhoudingen van de emancipatie is dat eerder een doenbare strijd.
De vrouwen hebben zich geëmancipeerd! Ze zijn onafhankelijk en kunnen hun leven vrij creëren. Nu hebben deze machtvolle vrouwen een nieuwe uitrichting nodig. Het kan niet, dat we ons nieuw gewonnen macht in het bestrijden van het mannelijke principe steken. Wat moet er echt aangepakt worden? De massa-dier-productie, plastiek-overproductie, buitensporige CO2-productie en een verouderd schoolsysteem, dat aangepaste niet-denkers produceert, racisme, opgestookt door overlevingsangst, depressie, kanker, aids, kindermisshandeling door priesters, besnijdenis bij vrouwen in Afrika, religieuze oorlogen en de oorlog tussen de geslachten. En ga zo maar verder. Als je iets wilt bestrijden, waarom dan niet een van deze thema’s nemen?
Het feminisme heeft zich vervuld. De emancipatie is er. Het is tijd van dit dode paard af te stappen. Sommige feministen gaan misschien nu zeggen: “we vechten niet meer voor de emancipatie in de zin van gelijke rechten voor de wet, maar tegen de sociale onderdrukte vrouw, het zogenaamde “glazen plafond”. In een land waar de machtvollste positie door een vrouw wordt bekleed, een gedurfde these, vind ik. Als je wilt, kan je als vrouw in Duitsland alles worden.
Ik heb op de weg naar boven meer vrouwen beleefd, die de poten van onder mijn stoel weg zaagden, dan mannen. Wat, als de actuele jobverdeling, eerder aan de voorliefde van de geslachten ligt en niet aan de onderdrukking door de kwaadaardige mannen? Een interessant boek (wat jammer genoeg niet veel aandacht in het openbaar heeft gekregen) over de verschillen tussen mannen en vrouwen heeft Roy Baumeister geschreven: “Is there anything good about men?” Want ja, in de meeste leidinggevende posities zijn mannen. Maar wie het goed bekijkt, ziet ook, dat in de laagste en gevaarlijkste jobs ook de meeste mannen zijn. De vrouwen bewegen zich in het zekere midden.
In plaats van zo te doen alsof mannen en vrouwen gelijk zijn en elk verschil artificieel uit te wissen, zouden we het ons veel gemakkelijker maken, als we beginnen de verschillen te onderzoeken, begeesterd welkom te heten en wederzijds te gebruiken.
De oplossing voor het nieuwe rollenbeeld van de vrouw ligt niet in de buitenwereld. Je kan in deze tijden als vrouw carrière maken, kinderen krijgen of zelfs alle twee. Toch zijn vele vrouwen nog altijd ontevreden en vooral uitgeput. In zweden is het ondertussen, dank zij de hulp van de staat, voor elke vrouw mogelijk, kort na de bevalling terug te gaan werken. Doch nu hebben de Zweedse vrouwen een probleem, dat ze helemaal niet direct na de bevalling willen gaan werken – maar ze moeten. De oplossing van het nieuwe rollenbeeld van de vrouw ligt dus niet in de buiten ons liggende omstandigheden, maar in de innerlijke instelling. Als je als vrouw carrière wil maken, gewoon omdat je er zin in hebt, top. Wie carrière wil maken en misschien ook kinderen wil hebben, om te willen bewijzen dat je een man niet nodig hebt, dus als uitdrukking van onafhankelijkheid van die slechte mannen, kan dat doen. Het is alleen maar ongelofelijk lastig en waarschijnlijk niet echt vervullend.
De man is niet het probleem in de formule (ook niet de vrouw), maar wel de instelling waarmee de vrouw het zich moeilijk maakt. Het probleem tussen de geslachten is niet het anders zijn, maar de negatieve mening over het anders zijn.
Aan macht of mogelijkheden heeft de vrouw van vandaag geen tekort. Waarvoor dus nog steeds blijven vechten? Moet de man nu onderdrukt worden? Uit wraak voor de eeuwenlange onderdrukking van de vrouw? Dat zou wel gerechtvaardigd zijn – maar wat dan? Slaan de mannen dan weer terug? Wraak was nog nooit echt vruchtbaar. Waarvoor vechten de Neo-feministen dus nog? Ik durf te veronderstellen, dat vele het zelf niet juist weten. Vechten ze gewoon voor vrouwen of tegen de mannen?
Ik ben niet voor vrouwen. En ik ben ook niet tegen hen. Ik ben ook niet voor of tegen mannen. Ik ben voor beide. Ik ben ook voor hermafrodiet. Ik ben voor mensen, onafhankelijk van het geslacht. Ik ben geen feminist, ik ben humanist. Dat is misschien niet bijzonder cool of trendy, maar ik vind dit een klassieker, die nooit uit de mode gaat. En als de prijs hiervoor is dat deuren van het neo-feminsme gesloten blijven en ik van hen “gehated” word, dan is het okay. Er zijn nog genoeg andere vrouwen, die aan deze trend niet meedoen. Ronja von Rönne bijvoorbeeld. Zij heeft in 2015 een moedig Anti-feministisch artikel geschreven, waarvoor ze een grote shitstorm heeft geoogst. Of ik breng de tijd, tot de Neo-feminisme-trend voorbij is, gewoon door met mannen. Die vinden vrouwen leuk.
©Anna Craemer
De Neo-feministen vechten dus eigenlijk tegen het vrouw zijn en niet voor vrouwelijke macht. Vrouwelijke macht betekent niet zonder mannen succesvol te zijn maar wel met hen. Het mannelijke potentiaal niet te demoniseren, maar het te bevorderen, te gebruiken en te sturen. Doet de vrouw dit niet, dan moet ze onvermijdelijk de mannelijke eigenschapen ook overnemen om haar doel te bereiken. Ze wordt er mannelijker door en niet machtvoller.
Als vrouw heb je de superpower, mensen door sociaal-emotionele communicatie te sturen. Als man bezit je de superpower, potent te communiceren. Dit wil zeggen, ook duidelijk aan te spreken als er iets niet functioneert. Natuurlijk kan de vrouw dat ook, maar voor mannen is het dikwijls gemakkelijker (evolutionair gezien). Waarom het zich moeilijk maken en de andere superpower ook nog overnemen i.p.v. gewoon de mannelijke superpower te sturen en met haar samen tot een megapower te versmelten?
De oer-feministen hebben voor de emancipatie gevochten, en dat was m.i. heem zinvol. En in de zestiger jaren zou ik waarschijnlijk helemaal vooraan op de barricade gestaan hebben, in de flowerpower-women`s right-beweging. De emancipatie was hoogst noodzakelijk en zeker niet te vroeg om de vrouwen dezelfde rechten te geven als de mannen. Want voor deze beweging mochten de vrouwen noch studeren, noch gaan stemmen en alleen maar met de toestemming van een man gaan werken. Zelfs hun rijbewijs moesten ze de toestemming van de man vragen. Vrouwen mochten geen abortus doen en als ze ongehuwd een kind hadden, ging de voogdij automatisch aan de staat. Dat was oneerlijk en onmenselijk.
Alle vrouwen, die voor de emancipatie hebben gevochten ben ik oneindig dankbaar. Zij hebben een leven mogelijk gemaakt waarvan vrouwen van voor de zestiger jaren alleen maar konden van dromen. Hoe wonderlijk is het, in een land te leven, waar mannen en vrouwen gelijke rechten hebben voor de wet. Ja, ik weet het, het argument dat nu komt is: Er zijn beroepen waar vrouwen slechter betaald worden als mannen. Geen discussie, dat is niet leuk en iets waaraan men iets moet doen. Maar daarvoor moet je niet direct feministe zijn. In verhouding met al die wanverhoudingen van de emancipatie is dat eerder een doenbare strijd.
De vrouwen hebben zich geëmancipeerd! Ze zijn onafhankelijk en kunnen hun leven vrij creëren. Nu hebben deze machtvolle vrouwen een nieuwe uitrichting nodig. Het kan niet, dat we ons nieuw gewonnen macht in het bestrijden van het mannelijke principe steken. Wat moet er echt aangepakt worden? De massa-dier-productie, plastiek-overproductie, buitensporige CO2-productie en een verouderd schoolsysteem, dat aangepaste niet-denkers produceert, racisme, opgestookt door overlevingsangst, depressie, kanker, aids, kindermisshandeling door priesters, besnijdenis bij vrouwen in Afrika, religieuze oorlogen en de oorlog tussen de geslachten. En ga zo maar verder. Als je iets wilt bestrijden, waarom dan niet een van deze thema’s nemen?
Het feminisme heeft zich vervuld. De emancipatie is er. Het is tijd van dit dode paard af te stappen. Sommige feministen gaan misschien nu zeggen: “we vechten niet meer voor de emancipatie in de zin van gelijke rechten voor de wet, maar tegen de sociale onderdrukte vrouw, het zogenaamde “glazen plafond”. In een land waar de machtvollste positie door een vrouw wordt bekleed, een gedurfde these, vind ik. Als je wilt, kan je als vrouw in Duitsland alles worden.
Ik heb op de weg naar boven meer vrouwen beleefd, die de poten van onder mijn stoel weg zaagden, dan mannen. Wat, als de actuele jobverdeling, eerder aan de voorliefde van de geslachten ligt en niet aan de onderdrukking door de kwaadaardige mannen? Een interessant boek (wat jammer genoeg niet veel aandacht in het openbaar heeft gekregen) over de verschillen tussen mannen en vrouwen heeft Roy Baumeister geschreven: “Is there anything good about men?” Want ja, in de meeste leidinggevende posities zijn mannen. Maar wie het goed bekijkt, ziet ook, dat in de laagste en gevaarlijkste jobs ook de meeste mannen zijn. De vrouwen bewegen zich in het zekere midden.
In plaats van zo te doen alsof mannen en vrouwen gelijk zijn en elk verschil artificieel uit te wissen, zouden we het ons veel gemakkelijker maken, als we beginnen de verschillen te onderzoeken, begeesterd welkom te heten en wederzijds te gebruiken.
De oplossing voor het nieuwe rollenbeeld van de vrouw ligt niet in de buitenwereld. Je kan in deze tijden als vrouw carrière maken, kinderen krijgen of zelfs alle twee. Toch zijn vele vrouwen nog altijd ontevreden en vooral uitgeput. In zweden is het ondertussen, dank zij de hulp van de staat, voor elke vrouw mogelijk, kort na de bevalling terug te gaan werken. Doch nu hebben de Zweedse vrouwen een probleem, dat ze helemaal niet direct na de bevalling willen gaan werken – maar ze moeten. De oplossing van het nieuwe rollenbeeld van de vrouw ligt dus niet in de buiten ons liggende omstandigheden, maar in de innerlijke instelling. Als je als vrouw carrière wil maken, gewoon omdat je er zin in hebt, top. Wie carrière wil maken en misschien ook kinderen wil hebben, om te willen bewijzen dat je een man niet nodig hebt, dus als uitdrukking van onafhankelijkheid van die slechte mannen, kan dat doen. Het is alleen maar ongelofelijk lastig en waarschijnlijk niet echt vervullend.
De man is niet het probleem in de formule (ook niet de vrouw), maar wel de instelling waarmee de vrouw het zich moeilijk maakt. Het probleem tussen de geslachten is niet het anders zijn, maar de negatieve mening over het anders zijn.
Aan macht of mogelijkheden heeft de vrouw van vandaag geen tekort. Waarvoor dus nog steeds blijven vechten? Moet de man nu onderdrukt worden? Uit wraak voor de eeuwenlange onderdrukking van de vrouw? Dat zou wel gerechtvaardigd zijn – maar wat dan? Slaan de mannen dan weer terug? Wraak was nog nooit echt vruchtbaar. Waarvoor vechten de Neo-feministen dus nog? Ik durf te veronderstellen, dat vele het zelf niet juist weten. Vechten ze gewoon voor vrouwen of tegen de mannen?
Ik ben niet voor vrouwen. En ik ben ook niet tegen hen. Ik ben ook niet voor of tegen mannen. Ik ben voor beide. Ik ben ook voor hermafrodiet. Ik ben voor mensen, onafhankelijk van het geslacht. Ik ben geen feminist, ik ben humanist. Dat is misschien niet bijzonder cool of trendy, maar ik vind dit een klassieker, die nooit uit de mode gaat. En als de prijs hiervoor is dat deuren van het neo-feminsme gesloten blijven en ik van hen “gehated” word, dan is het okay. Er zijn nog genoeg andere vrouwen, die aan deze trend niet meedoen. Ronja von Rönne bijvoorbeeld. Zij heeft in 2015 een moedig Anti-feministisch artikel geschreven, waarvoor ze een grote shitstorm heeft geoogst. Of ik breng de tijd, tot de Neo-feminisme-trend voorbij is, gewoon door met mannen. Die vinden vrouwen leuk.
©Anna Craemer
