Fietsen in de regen.
14 juni 2024Boury ***
30 juli 2024Het grote wapen dat een mens gekregen heeft om te overleven in deze wereld is zijn abstracte denkvermogen. Daarmee kan hij zich ver boven alle andere diersoorten nestelen aan de top van de voedselketen en zijn overleven verzekeren.
Het abstracte denkvermogen is niets anders dan over zaken nadenken die niet bestaan. Als iedereen hetzelfde denkt, dan lijken deze zaken plots echt te bestaan en worden er hele concrete dingen gemaakt. Een goed voorbeeld hiervan zijn landen. De grenzen tussen onze landen zijn niet door de natuur meegegeven. Wij construeren ze en dan voelen we ons Belg of Nederlander of Duitser. Maar een vogel die over de grens vliegt, weet niet dat hij plots in een ander land is 😉.
En toch is dat voor ons tot een echte realiteit geworden. We maken grenzen, vlaggen, liederen, legers, wetboeken en we organiseren voetbaltornooien waarbij alle Belgen zich verenigen om te winnen tegen de Fransen (dat hopen we toch).
En het is allemaal fictief, want als we het niet eens zijn over de grenzen, dan ontstaat er oorlog. Er wordt ook echt gevochten en mensen geven hun leven om aan die fictie vast te houden.
Dat deze fictie in ons denken net realiteit is geworden en dat bijvoorbeeld landen bestaan, is helemaal niet erg. Het is misschien ook goed zo. Grappig is alleen dat we helemaal vergeten zijn, dat het fictie is. Zo gaat het ook bij religie, geld, mensenrechten, ….
Het abstracte denken (creëren van illusies) helpt ons bij het overleven van de mensheid. Het is tegelijkertijd ook onze grote valkuil. We kunnen hele constructen opbouwen rond fictieve dingen. We kunnen er zo in vast geraken, dat het ons leven begint te domineren.
Ik had afgelopen weekend een mooi voorbeeld. Gelukkig merkte ik het tijdig op….
Vrijdag vertrokken wij voor een weekje kamperen in de Ardennen. Ik was de eerste dagen alleen met mijn 3 kinderen. Net aangekomen wilden de kids de camping verkennen terwijl ik de auto uit zou uitladen.
De twee meisjes namen de fiets en gaan op pad, mijn zoontje bleef bij mij. Nog geen 10 minuten later kreeg ik een bericht dat één van mijn dochters gevallen was. Op het moment dat ik bij haar kwam zag ik dat het erg was. Ze was gevallen op haar gezicht en wist niet meer wat er gebeurd was en waar ze was. Ze stelde ook de hele tijd dezelfde vragen. Haar gezicht was vol bloed en ze moest ook gehecht worden. De ambulance kwam haar halen en zij verbleef de eerste 2 dagen in het ziekenhuis. Ze had een zware hersenschudding en een gebroken elleboog.
Iedereen bij ons was een beetje in shock. Plotseling waren we zonder Louisa op de camping. Het was een heel onverwachte aanpassing. Met mijn oudste dochter (10 jaar) praatten we veel over haar zus.
En toen kwam het….
'Papa, het is eigenlijk mijn schuld. Ik had niet moeten zeggen dat we daar moesten gaan fietsen. Ik heb het voorstel gedaan om op die plaats te gaan fietsen…..’
Ken je het, dat je ook denkt over je verleden: ‘Ik had dit niet moeten doen’, ‘Ik had dat anders moeten doen’, ‘Ik had dat nooit mogen doen’?
Of je spreekt vaak met anderen, met je partner, kinderen of collega's, met de woorden ‘Je had dit of dat (niet) moeten doen….’, ‘Ik zeg het je al 2 jaar dat je dat anders moet doen’.
Het zijn enorme killers voor je vervulling.
Als hadden geweest is, is hebben te laat.
Je kan het verleden nooit meer veranderen.
De mens is de enige diersoort die een hele illusie kan opbouwen hoe het zou zijn geweest als…… En je kan het geloven alsof het echt waar is.
Mijn oudste dochter zou een heel verhaal kunnen schrijven hoe de vakantie er zou hebben uitgezien met haar zus. Hoe het zou geweest zijn als ze niet daar waren gaan fietsen of te voet waren geweest.
Jij kan zelf bedenken hoe het zou geweest zijn als je er anders had uitgezien, je bepaalde dingen beter had gekund, je andere dingen had gestudeerd, als je ouders andere dingen hadden gedaan, je ex-partner je niet had bedrogen, enzovoort.
Je kan het allemaal bedenken, maar er is niets van waar. Het is allemaal illusie.
Waren mijn dochters op een andere plaats gaan fietsen, dan was er misschien nog iets veel ergers gebeurd. Je weet het niet.
En zo kan je je hele leven in een illusie leven dat je dingen anders had moeten doen.
Ook als je zo spreekt met je kids of met je partner, hebben ze er niets aan. Het is te laat. Er is niets meer aan te veranderen. En je zadelt ze op met een schuldgevoel.
Dit is wel een ideaal middel om iemand in de greep te houden, maar het is nefast voor de vervulling. Je wordt op de duur heel bang om nog een foutje te maken.
Het probleem is niet dat je dit niet begrijpt. Waarschijnlijk denk je nu mee en kan je dit beamen en denk je: ‘Ja, logisch, dat zou ik ook niet doen.’
Het probleem is dat we dagelijks getraind worden in dit denken. Zet je televisie aan en luister naar het nieuws. Journalisten stellen overwegend hypothetische vragen. ‘Had je niet beter met 4 middenvelders gespeeld?’ Of ‘Had je niet eerder moeten wisselen?’, ‘Wat als die bal van Kevin De Bruyne er was in gegaan?’
In je taal kan je dit mooi oplossen met je kinderen of je partner. Je kan spreken over wat je de volgende keer in zo’n situatie zal doen. Dan spreek je over de toekomst en niet over het verleden.
Bij mijn dochter moeten we vaststellen dat ze helemaal niets anders zou moeten doen de volgende keer. Je kan de volgende keer gerust weer gaan fietsen, en ook op deze plaats.
Maar met enkel de taal te veranderen, verandert nog niet ons denken.
Want stel dat je wel iets anders zou doen de volgende keer, dan denk je: ‘Dus is het mijn schuld. Anders zou ik niets hoeven te veranderen volgende keer.’
Zo snel zitten we vast in het SCHULD-SPOOK.
Niemand wil die schuld op zich. En dan betekent dat, in een schuld-denken, niemand iets zou willen veranderen. Om de schuld te ontwijken.
We hebben hier te maken met 2 illusies:
1. Schuld is een illusie, net als landen, geld, religie en mensenrechten. Schuld is door de mens gemaakt en bestaat enkel door te verdelen in goed en slecht. Maar dit is een ander thema, voor de volgende keer. (Mijn dochtertje schrijft erover onderaan dit artikel).
2. Het is een illusie dat het anders zou kunnen gelopen zijn dan het gelopen is.
De 2 illusies zijn heel nauw met elkaar verbonden. Het één kan bijna niet zonder het andere.
Wat als we de illusies zouden weglaten dat het anders had gekund? (En grappig, ook dit is een illusie).
Doe je mee?
Stap 1: Herken bij jezelf wanneer je praat in zinnen waarbij het verleden anders had gemoeten.
Voorbeelden daarvan zijn:
- Ik/jij had dit anders moeten doen.
- Dit had je/ik nooit moeten doen.
- Ik zou gelukkiger zijn als...... (iets anders was geweest)
- Ik kan nu niet .... omdat ik vroeger .... beleefd heb.
- Mijn vader/moeder hebben mij te weinig liefde gegeven.
- Ik had beter iets anders gestudeerd.
- Ik had het moeten weten.
- .........
Stap 2: Wees mild met jezelf dat je zo praat. Ook dit had niet anders moeten zijn. Het is ok en ook bijna iedereen om je heen doet het. In eerste instantie hoef je het niet te veranderen, enkel te herkennen.
Stap 3: Je kan je taal oefenen door enkel in de toekomst te spreken en niet meer in het verleden.
Voorbeelden:
- Ik zal dat bij de volgende situatie zo doen.
- Ik laat mijn geluk niet afhangen van omstandigheden.
- Ik kan nu niet ..... en ik heb vroeger ..... beleefd.
- Mijn vader/moeder hebben hun taak als vader/moeder perfect volbracht (en hebben niet alles gedaan wat ik leuk vond).
- Misschien kan ik nog steeds studeren wat ik wil.
- Als ik het had kunnen weten, dan had ik het geweten. Hoe ga ik er nu mee om?
- .....
Stap 4: Oefen je zelf in VERGEVEN.
Maria & Stephan Craemer hebben een heel mooie definitie van vergeven: Je recht op wraak opgeven.
Enkel zo zet je echt je rugzak van je verleden af. Het leven wordt lichter voor jezelf en voor de anderen.
En vergeven is een oefening die je dagelijks moet doen. Wees mild met jezelf en met de anderen.
Wil je weten hoe je dit kunt doen?
Kom een kijkje nemen op één van onze trainingen.
Wil je trainen in een vervullingsdenken, dan meld je dan aan voor de VERVULLINGSDAG van 13 juli aanstaande.
Toen ik deze tekst op de camping aan het schrijven was, had mijn oudste dochter, Juline (10 jaar), hem gelezen en ze schreef er spontaan het onderstaande over: (ik heb er niets aan veranderd)
Wat denkt Juline erover?
Ja wat ik erover denk is je kan de schuld ook op iemand anders geven.
Maar als je de schuld op je zelf geeft dat dan hou je dat lijk voor je hele leven lang mee hebt. Maar dat betekent niet van dat moment dat je niet meer verantwoordelijk bent voor haar of hem.Je mag niet schuld en verantwoordelijkheid vergelijken want dat maakt een GROOT verschil.En wil je weten wat dan het groot verschil is? Ja?Ik vertel het. Verantwoordelijk is dat je op elke situatie een antwoord hebt.De schuld hebben is dat je denkt o nee ik heb dat gedaan.
En dan zeg je in je hoofd ik ben een slecht mens, ik ben niet gemaakt voor deze wereld ,was ik maar niet zo dom om dat of dit de doen, ga ik nu eigelijk nu nog vrienden of vriendinnen hebben? Misschien zijn mijn vrienden of vriendinnen bang voor mij en dan loop ik daar alleen op de speelplaats. Maar in je hoofd maak je het zeven keer erger dan in het echt in het echt is het zeven keer minder erg dan in je hoofd.Ik hoor je al denken Juline wat heeft dat met schuld te maken?Je zult het niet geloven maar eigenlijk heel veel.En nu hoor ik je nog eens denken.Hoe bedoel je heel veel?Awel als je je een slecht mens noemt dan geef je eigenlijk vanaf dat moment de schuld op je zelf. In plaats dat je zegt tegen iemand anders je moest maar niet dit of dat doen(iemand anders de schuld geven).Zeg je dat eigelijk het zelfde maar dan tegen jouw(je zelf de schuld geven)
Maar eigenlijk bestaan schuld niet maar wij hebben schuld gemaakt eigenlijk bestaan landen niet maar wij hebben België België gemaakt iedereen was daar mee akkoord.
Dus zie schuld eigenlijk als NIKS. Mijn lieve papa heeft at vroeger altijd tegen mijn gezegd toen ik me schuldig voelde en dat heeft me altijd zo hard geholpen dat ik niet eer aan schuld geloof maar toen ik van Louisa hoorde dacht ik niet meer wat papa vroeger tegen mij zei dus ik heb me nooit meer aan schuld gehouden en dat helpt mij echt heel veel. Ik kan over praten aan mama aan papa, mijn broer ik kan er over praten maar alleen als ik haar of hem vertrouw en om het er uit te laten voelt het beter je kan erover praten en dat is het beste wat je kan doen en als je moet wenen ween dan gewoon als je mama of papa zegt je hebt genoeg geweest stop dan niet je moet wel eerst erover praten meestal is dat gewoon als je praat midden in je zin moet je dan wenen en dat is heel normaal omdat je erover praat zelf ik heb dat dus wees niet bang om te wenen het gaat ooit wel over ook al kijkt iedereen laat het er uit het moet echt ik zweer het het helpt enorm ik ben super blij dat jullie dit lezen groetjes Juline tot de volgende keer doei
17 Comments
Wat een prachtige consersatie die Juliene ons doorgeeft,zij heeft SCHULD ZEER JUIST BEGRETEN!!
PROFICIAT HIERVOOR EN ALLERBESTE GROETJES!
JE BENT EEN PRACHTMEID!!!
dank je, Mia! 🙏
Dank u familie SCHELPE om het hier met ons te delen 💝
Ikzelf zat ook juist met een schuldgevoel die niet wegging 🙏❣️
Mooi verhaal , door een minder mooie gebeurtenis komt er een mooi levensles naar boven ❤️
Veel sterkte en beterschap voor Louisa 😘
Dank je wel, Sabine! 🙏
Mooi. Om bij te houden en om iedere keer te herlezen als ik toch in schuld denk! Merci Johan en Juline
Graag gedaan en mooi dat je er iets aan hebt! 🙏
Wat een inspirerende tekst en zalig hoe Juline het al vanuit haar perspectief kan beschrijven! En natuurlijk was het een pittige ervaring! Hopelijk is alles weer OK met Louisa!
Dank je, Maria! Ja, Louisa is aan de betere hand. 🙏
Wat een inspirerende tekst en zalig hoe Juline het al vanuit haar perspectief kan beschrijven! En natuurlijk was het een pittige ervaring! Hopelijk is alles weer OK met Louisa!
Voor mij alweer heel herkenbaar, het denken dat iets/iemand anders had moeten zijn. Voortaan oefen ik mijn taalgebruik door in de toekomst te spreken. Volgende keer doe ik het op een andere manier. Ook het vergeven blijft een constante oefening (ook naar mezelf toe). Het is goed om er regelmatig aan herinnerd te worden.
Chapeau voor Juline… Zoveel wijsheid al op zo’n jonge leeftijd!
En uiteraard heel veel beterschap aan Louise.
Prachtig Johan en Juline heel mooi verwoord. We duimen voor Louisa dat ze snel weer genezen is. Gelukkig Johan kan je dat met je kinderen bespreken en kunnen ze hun gevoelens neerschrijven.
Dikke knuffel
Dank je wel! Louisa is goed aan het herstellen! Liefs van ons ❤️
Voor mij alweer heel herkenbaar, het denken dat iets/iemand anders had moeten zijn. Voortaan oefen ik mijn taalgebruik door in de toekomst te spreken. Volgende keer doe ik het op een andere manier. Ook het vergeven blijft een constante oefening (ook naar mezelf toe). Het is goed om er regelmatig aan herinnerd te worden.
Chapeau voor Juline… Zoveel wijsheid al op zo’n jonge leeftijd!
En uiteraard heel veel beterschap aan Louise.
Dank je wel, Annemie! Mooi dat je dit meeneemt voor jezelf 🙏
Ja, Juline is echt een wijze!
Wat een inspirerende tekst Johan je bent een fantastische papa. En lieve kinderen met veel wijsheid die ze van jongs af aan
al mee krijgen echt fantastisch. Dikke pluim 👍
Dank je wel, Pascale! 🙏
Het is zeer mooi Julinetje dat je dit al zo vroeg in je leven kan herkennen, erover praten en schrijven. Dit zal van jou een sterker en gelukkiger mens maken! Veel liefs! xxx