Mijn gelukkige leven
26 april 2024Het is mijn schuld!
2 juli 2024
Vandaag ging ik een rondje fietsen. Het weerbericht had ik gehoord en dat beloofde een mooie droge rit van 100km te worden richting Heuvelland.
De zuidwesten wind was een stevige klant op de heenweg. Ietsje meer uitgeput dan gewenst kwam ik in Kemmel aan. Ik had genoten en zou nu met de wind in de rug naar huis geblazen worden.
Wolken verzamelden zich maar ik was er gerust in, denkend aan het weerbericht. De regen zou pas deze nacht komen.
En toen begon het te regen. En niet zomaar een klein beetje, maar echte klassieke pijpestelen. Met mijn korte mouwen en zonder regenvestje op zak, zou ik kletsnat worden, met nog 50km voor de boeg.
Toen werd het interessant in mijn koppie.
Eerst reageerde ik met ergernis. 'Dit kan toch niet waar zijn!', dacht ik.
'Ik had het toch goed gehoord!'. Een verwijtje naar de weermannen flitste zowaar door mijn hoofd.
Na een blik naar boven, besefte ik heel snel dat dit meer dan een kleine bui was. Ik zou hier kilometers last van hebben. Ergens schuilen tot het over ging, was dus geen optie.
Dat besef leidde tot de zelfobservatie van mijn gedachten en gevoelens. Het was leuk te zien hoe mijn brein reageerde. Met ergernis, gedachten die destructief waren en zelfs een verwijtje, dacht ik het weer of de situatie te kunnen veranderen 😎.
Ik dacht zelfs even: 'waarom moet ik toch altijd pech hebben???' 😂😂 Ik
was even vergeten hoeveel geluk ik al gehad heb in mijn leven.
Ook grappig was dat ik gedachten in mijn hoofd had van: 'was ik maar.....'. Ken je dat? Je probeert het verleden te veranderen. Ik was namelijk al 50km ver en daar was niets meer aan te veranderen.
Toen draaide ik de knop om. Aan de omstandigheden kan ik niets doen, wel aan de kwaliteit waarmee ik dit beleef.
En vanaf toen voelde ik hoe de druppels een tinteling veroorzaakten op mijn lichaam. Ik was nat en warm, net zoals onder de douche. Ik focuste me enkel op dat wat was: water op mijn huid.
Dit, plus de intentie om van mijn rit te genieten, zorgde ervoor dat mijn gewaarwordingen helemaal veranderden.
De tintelingen en de druppels begonnen zelfs deugd te toen. Er was meer zuurstof in de lucht en ik dacht: 'ik ga genieten van elke druppel'.
En dat lukte me. Maar toen begon het zowaar nog harder te regenen 🌧️🌧️🌧️. En weet je wat mijn brein tevoorschijn toverde aan gedachten? Misschien is dit voor jou ook wel herkenbaar als je het op een andere manier probeert. Ik dacht even: 'nu ben ik aan het genieten en het begint nog meer te regenen. Dat helpt dus ook niets!'
Ik moest heel hard lachen met mezelf 😂. Ik had dus toch blijkbaar nog een deal lopen. Ik welgezind en jij minder regenen, universum!
Het deed me denken aan een mooie oefening die Stephan en Maria Craemer laatst gaven. Ga eens buiten staan en kijk naar de sterren en laat die eens weten, en je mag daarvoor al je gevoelens inzetten, dat ze op een andere manier moeten bewegen. Let dan eens op de reactie van de sterren 😇.
Ik zag de koeien in de wei, ik zag nog andere mensen, ik zag een natte en mooie natuur en helemaal in vervulling kwam ik thuis. Het was een mooie ervaring omdat ikzelf voor een goede kwaliteit heb gezorgd, los van de omstandigheden.
Het deed me nog maar eens beseffen hoezeer we negatieve gevoelens en gedachten inzetten om de situatie te veranderen. En het helpt niets.
Ik ben zeer dankbaar voor deze ervaring. Het leert me dat ik van alle situaties kan genieten.
En dat ik volgende keer beter naar het weerbericht zal luisteren. 😉
